Hop on, hop off in Washington
Door: Elly
Blijf op de hoogte en volg Elly
06 Juli 2015 | Verenigd Koninkrijk, Washington
Washington
Na de heftige halve marathon en uitrusten, komt er eindelijk weer een dagje cultuur. We gaan Washington verkennen en trekken er met z’n allen op uit. We pakken in Reston de metro, een geweldig bouwwerkje, wel even iets anders dan bij ons in Amsterdam. Mooi en schoon. Een kaartje kopen valt nog niet mee, maar gelukkig zijn er behulpzame mensen. In Washington aangekomen lopen we als eerste bezienswaardigheid naar het op een heuvel gebouwde Capitool, met een koepel als de Sint-Pieter te Rome.
Wel een kelere eind lopen. Bloedheet. Dan splitst de groep zich in tweeën. Ik, Gerard, Sabrine, Farida, Zakia besluiten om de hop on hop off te pakken. Michel en Margot hebben genoeg gehopt on en hop offt en gaan lopen. Het is een prachtige stad. Geen torenflats, als ik het goed heb gelezen zijn de gebouwen niet hoger dan 45 meter. De eerste hop off is het in 1907 geopende Union Station, waarvoor architect Daniel H. de Thermen van Diocletianus als voorbeeld gebruikte. Hierna hoppen we weer on, richting het Nationel Museum of the American Indians. Dit op speciaal verzoek van Gerard. Ook de anderen raken enthousiast. Omdat we niet heel veel tijd hebben moeten we verder. De bussen rijden tot 17:00 uur en we willen nog meer zien. We stoppen bij stop 10. Hier even zitten en iets te drinken nemen. Gerard bestelt voor mij een biertje. Wat nu? Het meisje vraagt hem om zijn ID. Niets is gekker dan gek in de USA. Lachen dus. Niet te geloven! We zien een klein kindje in de wagen met de voorloper op een mobieltje. Dan lopen we de brug over en komen in het West Potomac Park ten zuiden van de Reflecting Pool, waar de veteranen uit de Koreaoorlog in 1995, 42 jaar na het gewapende treffen, het Korean War Veterans Memorial kregen. Op een gepolijste wand zijn met lasertechniek taferelen uit de oorlog gegraveerd. Een stalen beeldengroep van negentien soldaten, alle met dezelfde uitdrukking op het gezicht, staat in patrouilleopstelling op een driehoekig ‘veld’ een indrukwekkend beeld. We zijn erg onder de indruk, het zorgt voor best wat emotie. Zoveel graven, zoveel oorlogsslachtoffers. En dit is één van de vele oorlogmemorials in Washington. We moeten verder. Wij hebben, in tegenstelling tot alle slachtoffers die hier liggen, te weinig tijd. De ladies gaan terug richting Mall. Wij, Gerard en ik wachten op de afgesproken plek met Michel en Margot. Als zij er zijn, gaan we een hapje eten. Om bij de food plaza in het Ronald Regan centre te komen moeten we door detectiepoortjes. Een voorproefje van wat we morgen op het vliegveld weer te verduren krijgen.
Ook wij nog even snel naar een mall om wat souveniertjes voor thuis te kopen. Dan alvast de koffers pakken, scheelt morgen weer. En dan, zoals alle avonden hier eindigen, slapen.
Na de heftige halve marathon en uitrusten, komt er eindelijk weer een dagje cultuur. We gaan Washington verkennen en trekken er met z’n allen op uit. We pakken in Reston de metro, een geweldig bouwwerkje, wel even iets anders dan bij ons in Amsterdam. Mooi en schoon. Een kaartje kopen valt nog niet mee, maar gelukkig zijn er behulpzame mensen. In Washington aangekomen lopen we als eerste bezienswaardigheid naar het op een heuvel gebouwde Capitool, met een koepel als de Sint-Pieter te Rome.
Wel een kelere eind lopen. Bloedheet. Dan splitst de groep zich in tweeën. Ik, Gerard, Sabrine, Farida, Zakia besluiten om de hop on hop off te pakken. Michel en Margot hebben genoeg gehopt on en hop offt en gaan lopen. Het is een prachtige stad. Geen torenflats, als ik het goed heb gelezen zijn de gebouwen niet hoger dan 45 meter. De eerste hop off is het in 1907 geopende Union Station, waarvoor architect Daniel H. de Thermen van Diocletianus als voorbeeld gebruikte. Hierna hoppen we weer on, richting het Nationel Museum of the American Indians. Dit op speciaal verzoek van Gerard. Ook de anderen raken enthousiast. Omdat we niet heel veel tijd hebben moeten we verder. De bussen rijden tot 17:00 uur en we willen nog meer zien. We stoppen bij stop 10. Hier even zitten en iets te drinken nemen. Gerard bestelt voor mij een biertje. Wat nu? Het meisje vraagt hem om zijn ID. Niets is gekker dan gek in de USA. Lachen dus. Niet te geloven! We zien een klein kindje in de wagen met de voorloper op een mobieltje. Dan lopen we de brug over en komen in het West Potomac Park ten zuiden van de Reflecting Pool, waar de veteranen uit de Koreaoorlog in 1995, 42 jaar na het gewapende treffen, het Korean War Veterans Memorial kregen. Op een gepolijste wand zijn met lasertechniek taferelen uit de oorlog gegraveerd. Een stalen beeldengroep van negentien soldaten, alle met dezelfde uitdrukking op het gezicht, staat in patrouilleopstelling op een driehoekig ‘veld’ een indrukwekkend beeld. We zijn erg onder de indruk, het zorgt voor best wat emotie. Zoveel graven, zoveel oorlogsslachtoffers. En dit is één van de vele oorlogmemorials in Washington. We moeten verder. Wij hebben, in tegenstelling tot alle slachtoffers die hier liggen, te weinig tijd. De ladies gaan terug richting Mall. Wij, Gerard en ik wachten op de afgesproken plek met Michel en Margot. Als zij er zijn, gaan we een hapje eten. Om bij de food plaza in het Ronald Regan centre te komen moeten we door detectiepoortjes. Een voorproefje van wat we morgen op het vliegveld weer te verduren krijgen.
Ook wij nog even snel naar een mall om wat souveniertjes voor thuis te kopen. Dan alvast de koffers pakken, scheelt morgen weer. En dan, zoals alle avonden hier eindigen, slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
