Afscheid van Roger en Judy op Independence dag

Afscheid van Roger en Judy
Om 11:00 uur zullen Gerard en ik, Roger en Judy naar de metro in Reston, richting Washington, brengen. Nog even de meiden gedag zeggen. Dan gaan we. Het is stil, doodstil op straat. Dit zal komen doordat het 4 juli, de independence day is. Een feestdag ter viering van de onafhankelijkheid. Ik heb me niet echt verdiept in de geschiedenis van Amerika, dus heb ik er niet aan gedacht. Ik zal het na de vakantie vragen aan Coby, mijn vriendin. Stel haar een vraag over de cultuur, muziek, literatuur, kunst of whatever. Zij weet het. Als ze het niet weet zoekt zij het op om je er alles te vertellen Zij is net een wandelende encyclopedie. Zij weet echt bijna alles. Via de tv wordt de bevolking opgeroepen alert te zijn en als ze iets verdachts zien, dit te melden. Ook wordt er gewaarschuwd voor de barbecue en het vuurwerk wat vandaag afgestoken gaat worden. Hierbij wordt gevraagd rekening te houden met oorlogsveteranen. Goed, we zijn er bijna. Afscheid nemen is niet mijn ding. Het liefst zou ik iedereen die mij dierbaar is, in de buurt willen hebben. Ik hou van reizen maar wil aan de andere kant de verbondenheid die ik met anderen heb in stand houden. Loslaten is niet mijn sterkste kant. Nog even een fotootje en dan gaan ze!! Terug naar de auto pak ik een paar dollar en geef dit aan de muzikant die een mooi stukje muziek ten gehore brengt. Onderweg zien we een prachtig Aziatisch meertje. Dat willen we bekijken. We moeten hiervoor wel een stop maken. Dat doen we. We lopen een woonwijk in. Daar komt een Amerikaanse vrouw aanlopen in hardloopkleding. Zij is van mijn leeftijd. Ik vraag of zij op de foto wil, nee. Nee, ze wil dat niet en zegt dat ze er niet goed genoeg uitziet. Hé, dat komt me bekend voor. Dan komen er vier dames aan. Twee van hen zijn aan het joggen. Het zijn drie zussen en een moeder. Zij willen wel op de foto en we raken aan de praat. Ze vertellen dat zij in augustus met een cruise naar Amsterdam komen. De passengersterminal is dicht bij ons huis en ik nodig ze dan ook uit om koffie te drinken. Dit vinden ze erg leuk. Ik geef ze mijn tel.nr.. Kunnen ze bellen als ze er zijn. Kijk, wat bijzonder, ze stoppen de krant niet in de brievenbus, maar leggen hem in een plastic zak op de grond. Dan raken we aan de praat met een moeder en zoon. Ze informeren ons over het vuurwerk. Washington zou the place to be zijn. Iets te druk. We lopen verder. Er is een marktje ter viering van independence day, een van de vele feestelijkheden. We kopen 2 lekkere cakes. Als we koffie drinken zien we een ongewenste gast. Ik kan net een fotootje maken als hij in de boom klimt en dan gaat hij er vandoor. We lopen wat rond het meer, wat een prachtige plek. Kijk ze hebben hier ook de rollator ontdekt. Dan stoppen we bij een galerie. We gaan naar binnen om de schilderijen te bekijken. Ook daar raken we in gesprek. Nu met 2 kunstenaressen, die hun werken hier hebben hangen. Na uitwisseling van mailadressen gaan we met een prachtig kunstwerk naar buiten. O nog even wat foto’s schieten van de schitterede omgeving. Oeps, ik schrik me te pletter. Met de camera in mijn hand had ik even niet gezien dat de steiger om de hoek ophield. Pff, met de camera in mijn hand lig ik bijna in het water. Weer echt iets voor mij. We rijden terug en gaan een hapje eten bij Chili’s. De serveerder geeft ons een tip om naar Herndon te gaan want daar zou vuurwerk afgestoken worden. Als we er aankomen zien we massa’s mensen lopen en lopen er achter aan en volgen ze naar het park. Daar worden we getrakteerd op een prachtig schouwspel, echt schitterend mooi. Allebei hebben we nog nooit zo een spektakel gezien. Dat is een mooie afsluiting van de dag.