Een ware veldslag

Pff, de wekker gaat om 4.45 uur !!!! Zelfs als ik de meest vroege dienst heb dan hoef ik niet zo vroeg op te staan. Nou ja de halve marathon staat op het programma en wij hebben 3 deelnemers: Michel, Zakia en Farida. Zeven uur is de start, dus 6 uur aanwezig in Reston om warm te lopen. Gelukkig is het niet zo warm, maar de luchtvochtigheid, misschien nog wel erger, is wel hoog. Het parcours schijnt aardig heuvelig te zijn dus ik prijs mezelf gelukkig dat ik slechts “coach” ben. Michel is niet helemaal hersteld van zijn hamstringblessure, maar is vol vertrouwen. De dames zijn er wel klaar voor want die veel getraind in de diverse malls tijdens het shoppen. In Reston aangekomen merken we dat wij niet naar onze “vaste” parkeergarage kunnen, want er zijn al diverse straten afgesloten. Dan maar iets verder parkeren. Bij de start/finish aangekomen gaan onze atleten zich warm lopen en de supporters op zoek naar koffie, bij Starbucks natuurlijk. Bijna 7 uur en de meeste deelnemers staan al bij de start, maar Michel moeten we nog even losrukken van Margot en ook hij staat dan net als Zakia en Farida vooraan. Kunnen we ze straks mooi even fotograferen/filmen.. Het aftellen is begonnen en eindelijk klinkt het startschot. Onze kanjers komen vrolijk zwaaiend langs.

Wij gaan nu snel, aan de hand van een parcourskaart, uitzoeken wat de beste plekken zijn om aan te moedigen. Dat zijn dus het 18 en 20 km punt en uiteraard de finish. Wij verwachten Michel als eerste te zien op het 18 km, maar hij verschijnt daar later dan wij hadden verwacht.

Ik roep dat er iemand uit zijn leeftijdscategorie, die ik herken van de biathlon, ongeveer 150 meter voor hem loopt. Zichtbaar kapot zegt hij kreunend last van zijn hamstring te hebben. Echt jammer, want hij zou hem zeker gepakt hebben. Michel handhaaft zijn positie en dat levert hem een zilveren plak op. Knap hoor. Rustig terug lopend naar onze eerste observatiepost wachten we op de ladies. We hadden berekend dat het minimaal een half uur later zou zijn. Het blijkt iets meer te zijn. Zakia komt als eerste voorbij . Ze heeft het zwaar. Over ongeveer 14/15 minuten moet ze op de volgende doorkomst zijn. Ik schrik als ze daar na ruim 20 minuten voorbij komt. Ze zwalkt. Ik herken het direct. Ze is totaal overhit. Een medewerker van de medische support begeleidt haar tot aan de finish en daar gaat ze direct van haar stokje. Aan het infuus en koelen. Het duurt even voor ze weer een beetje bij is. Jeetje dat was even schrikken.

Farida was inmiddels ook in aantocht en ook zij had problemen, kramp. Ik kon gelukkig een stukje met haar mee rennen, waardoor ze nog in de mood was om met een eindsprint te finishen. Ook Farida direct naar de massagetafels. De kramp zat werkelijk overal. Zelfs praten was al moeilijk en dat wil wat zeggen bij Farida, die normaal gesproken niet stil te krijgen is.

Ben ik niet de laatste? Dat was wat zij steeds wilde weten, maar dat was absoluut niet het geval.

Gelukkig waren beiden weer voor de prijsuitreiking opgelapt.

Met een zilveren plak voor Michel gingen we terug naar Sterling. De halve marathon was echt een veldslag. Superzwaar, maar respect voor de deelnemers hoor.

Farida en Zakia gingen in de totale rust en kregen 's avonds nog een afhaalmaaltijd van de Chili’s op bed geserveerd, omdat ze zelf te afgeserveerd waren om eten te halen. Wat zijn ze lief (en lekker rustig) als ze zo in bed liggen.