Going home

We gaan. Het is mooi geweest! Aan de ene kant heb ik het gevoel dat we hier, in plaats van 16 dagen, al maanden zijn. Over het algemeen sport, sport en nog eens sport. Veel enthousiasme van zowel de sporters als de supporters. Er zaten ook een paar dagen cultuur bij! Het was een super ervaring, heel intens, veel saamhorigheid, lol en emoties. We hebben een soort van familiegevoel en zullen deze reis en spelen niet snel vergeten. We vliegen pas rond half zeven naar Amsterdam, maar gaan vroeg weg omdat het nog een paar uur rijden is naar de luchthaven van Philadelphia. Ook moeten de auto’s nog ingeleverd worden en verwachten wij met die paranoïde douane weer problemen bij de luchthaven. We zijn erop voorbereid en het kan dus alleen maar meevallen. We gooien de deuren van onze kamers, die niet de meest frisse in dit spookhotel waren, achter ons dicht, checken uit en gaan on tour.
We moeten nog wel even aftanken, maar onze ex-at-er, dokter Bibber of ook wel Michel genoemd, rijdt zo snel dat we alle tankstations voorbij zoeven. Dan rijden we rondjes om de luchthaven heen, en ja hoor, dokter Bibber snapt het en pakt eindelijk de goede afslag naar het auto verhuurbedrijf. Zakia gaat in discussie met de medewerker van het verhuurbedrijf. En met succes. Ze krijgt het voor elkaar dat we ter compensatie van de slecht werkende Tom Tom’s, de benzine niet hoeven te betalen. Die kleine is behoorlijk goed gebekt. Een mooie eigenschap voor een cop. Complimenten voor haar.
Op naar de incheckbalie. Wordt weer priority. Koffers moeten mee en worden geopend. Het gaat gelukkig wel sneller dan op de heenreis. Dan door de detectie. Wij en de andere reizigers worden als honden behandeld en toegesnauwd. Wat een verschrikking, stelletje onbeshoften. Het vliegtuig is niet vol en we mogen bij de nooduitgangen zitten. Super maar wel een hele verantwoording. Als het mis gaat, zijn wij degenen, waarop men rekent. Maar ik denk dat als er tekenen zijn dat het mis gaat, ik, voordat ik iets kan doen, een hartstilstand krijg en nergens meer toe in staat ben. Het vooruitzicht van het overbruggen van een hele nacht stemt me niet vrolijk. Als het overgrote deel van de passagiers gaat pitten, pak ik mijn vriend en ga aan de gang met de foto's. Ook schrijf ik nog een verhaaltje. Een van de laatste over deze reis. Ik ben benieuwd of de heroes op Schiphol onthaald worden door een welkomscomité, bestaande uit o.a. collega’s. Met de medailles om hun nek lopen de heroes de aankomsthal in. Behalve de man van Sabrina is er niemand te bekennen. Helaas, maar met trots verlaten ze rammelend met die plakken Schiphol en gaan huiswaarts, alweer denkend aan de volgende WPFG in 2017 te Montreal.